Taghoy

Matimyas na awit sa saliw ng pag-ibig
Ang minsan mang ihambing sa pag-agos ng batis
Sa balintataw ng banyagang pagpapalawig ng isip
Na minsan nang hinambing sa pagpapasakit niyang hilig

Marikit na binbin ng takip-silim
Ang lihim na paggiliw kalakip ng 'sang sining
Sinikap sambitin ng nagpupuyos kong damdamin
Sa pangungulila niring lumilitmot mong butihin

Apuhapin man ng diwa ang yaring pagkandili
Di sukat maglalaho sa sariling paggiit
Hinamak na pagsuyong minsan lamang lumapit
Ay kutya ang sinapit sa marubdob mong pagkait

Tukuyin man sa langit ang iilang bituin
Di sukat maglaho sa liwanag ng dilim
Nang minsan ding hamakin ng tadhanang siniil
Kung bakit ang sinapit mo'y siya kong ikakikitil

Hamunin ma't himukin ang mga dakilang uri
Ang diyos-diyosa't bathala sa lupon ng mga sinikil
Hinding-hindi matatahan ang taghoy nyaring gabi
Nang minsan kang mamaalam sa iyong pagsilbi

Matimyas na awit sa saliw ng pag-ibig
Ang minsan mang ihambing sa agos ng tubig
Hamunin ang tadhana't tangkiliking ibalik
Ang wakas na tinamasa ng pagsisimula natin