Ang Bituwin at ang Binibi Sa Burol

Sa isang sulok ng daigdig sa dakong sinisinagan ng mga bituwin, sa isang marikit na purok na binbin ng mga nagkikislapang mga ngiti, ng mga ibong may samyo ang huni, ng mga rosas na simpupula ng mga ala-ala ng busilak na pag-ibig, may isang binibining nag-aabang sa isang burol kung saan siya minsang tinagpo nag kanyang nag-iisang ginigiliw.

Inako niya ang lahat ng pasakit sa paghihintay. Nag-abang nang nag-abang hanggang unti-unti nang nalagas ang mga dahon sa kakahuyang pumapaligid sa kanyang malumbay na dako. Habang kumukutitap ang mga bituwin sa langit, nililibang siya sa kanyang walang humpay na pag-aantay, isa-isa niyang binilang ito at sinubukang pangalanan. Isang maliit na bituwin ang nakaagaw sa pansin ng binibini, bituwing bagama't hindi sinlaki nang laksa-laksang nasa himpapawid ay kalugod-lugod ang pagnanais na kumislap ng higit pa sa libu-libong mas malalaki at malalawak ang sakop.

Tinanong ng binibi ang bituwin: "Bituwin, bituwin, saan mo hinuhugot ang iyong lakas? Hindi ka sintapang ng karamihan at marahil ay paulit-ulit na ring natabunan ng nakararami. Bakit hindi ka sumusuko sa iyong kagustuhang magningning nang sinlakas ng pinakamamalaking mga bituwin sa langit?"

"May hinihintay ako, binibini." sagot ng bituwin. "Araw-araw ay hinihintay kong mapansin ako ng isang dalagang parati kong pinagmamasdan mula rito sa himapapawid."

"Nakita ka na ba niya?" tanong ng binibini.

"Marahil. Ngunit hindi ko rin matitiyak dahil hindi naman niya ako pilit inaabot at kinakausap."

"Kung gayon, ano pa't ikaw ay tulad kong nag-aantay?" diin ng binibini.

"Dahil alam kong darating din ang araw na siya'y maghihintay tulad mo. Darating din ang araw na sa kanyang lumbay ay tatawagin niya ako, tatawaging parang ako ang matagal na niyang hinahanap. Hindi pa niya alam sa sarili niyang darating ang araw na iyon. Ngunit sa tagal kong nagmamasid sa sangkatauhan mula rito sa aking kinalalagyan, iisa lang ang may katiyakan: ang tao ay malumbay dahil sa pinakawalang pag-ibig. Kaya't hindi ako naniniwala sa pinapakawalang pag-ibig, lalo pa't kung ang pag-ibig na iyong pinanghahawakan ay ang uri ng pag-ibig na minsan lang sa libong dating salinlahi ang nakakaranas. Ang lakas ko ay nagmumula sa pag-asang darating ang araw na iyon. At hindi ba't mas kalunus-lunos kung sa pagsapit ay ako ang simuko at hindi man lang niya nakita kung gaano akong kumislap para sa kanya?"

"Sa tingin mo ba'y darating ang hinihintay ko sintiyak ng pagdating ng araw na hinihintay mo?"

"Nasasayo kung hanggang kailan ka maghihintay" tugon ng bituwin. "Kung hindi ka susuko, maaaring hindi nga siya dumating. Kung susuko ka naman, maaaring hindi mo na malaman."

"May isa lang akong hiling, bituwin" bulong ng dalaga. "Maaari mo bang sinagan ang hinihintay ko, silayan para sa akin, at sabihing habambuhay akong uupo sa lilim ng punong minsan naming pinagtatagpuan nang patago? Paratingin mo sa kanyang habambuhay ko siyang hahantayin dahil habambuhay ko siyang mahal."

"Maaari, binibi."

Hinanap ng bituwin ang sinisinta ng dalaga, isang manlalakbay na hitik sa dunong at may hilig sa makamundong mga bagay. Sinabi ng bituwin ang pinasasabi ng dalaga, puring-puri sa walang sawang pag-ibig ng iniwang nangungulila. Napangiti ang manlalakbay, naalala ang mga dapithapong labis niyang kinalulugdan dahil sa patago nilang mga pagkikita at panakaw na pagsasama sa lilim ng puno ng kanilang kabataan. Nagbalik ang lahat ng ala-ala na parang mga kathang-isip na ginuhit sa hangin at hindi naganap sa tunay na mundong tumatawag sa kanyang mga adhikain. Mga ala-alang binaon sa limot at pilit sumasabay sa kanyang mga yapak sa paglalakbay, pilit siyang ibinabalik at hindi ipinalalayong parang tanikalang bakal na bitbit niya nang may matinding bigat. Napailing ang binata at hindi ininda ang sinabi ng dalaga, hindi nagbalak bumalik sa habambuhay na naghihintay sa kanya at bagkus ay dumako sa mas malayong lugar at pumihit sa direksyong kabila nang pinag-aabangan ng sinta.

Natawa lamang ang bituwin sa piniling landas ng binata. Alam nito, mula sa kanyang lugar sa himpapawid na ang mundo ay bilog. At kahit anong direksyong tahakin ng binata ay babalik at babalik ito sa punong kanilang pinagtatagpuan sa burol sa isang purok na binbin ng mga rosas na simpula ng ala-ala ng busilak na pag-ibig sa isang dakong sinisinagan ng mga bituwin.

Ang hindi lang niya matiyak ay kung sa pagsapit ng araw na iyon ay nag-iintay parin ang dalaga.