Paalam na, Mahal.
Ito ang mga katagang hindi ko maatim sambitin. Parang hindi napapanahon ang lahat ng pagkakataon, kahit ang pamamaalam parang hindi rin napapanahon. Hindi na mawari ng isip kung ano ang dapat gawin. Aba'y para saan pa ang isip kung hindi rin ito nabibigyan ng pagkakataong timbangin ang lahat ng kaganapan. Hindi rin maaari na hindi kabuuan ang nararanasan ng isang nilalang. Hindi rin maaari na ipagpaliban ang sarili. Malalaman mong may Panginoon dahil may pag-ibig. Malalaman mo na ang kahulugan ng katotohanan ay pag-ibig at ang pag-ibig ang tunay na katotohanan. Na ang Panginoon ay katotohanan dahil ang Panginoon ay pag-ibig. At sa buhay, laging ang katotohanan ang pinakamasakit na karanasan.
Paalam na, Mahal. Marahil hanggang dito na lamang. Marahil, dahil walang katiyakan. O maaaring may katiyakan hindi lang madaling tanggapin. Kaya may katanungan, kaya maraming katanungan. Marahil alam na rin natin ang sagot, mas ninanais lang nating magtanong. Dahil mahirap maranasan ang kahit anong uri ng katapusan, At ang kasagutan ay isang uri ng katapusan.
At ang katapusan, kalimitan ay simula rin ng kung ano man. Ng kung anumang mas mainam hindi mo rin masasabi hangga't hindi ito nagaganap. Maaaring sa katapusan ay mag-usbungan ang mga bagong katanungan. Maaaring tama o mali ang tapusin ang lahat. Maaaring panghabang-buhay ang pamamaalam, maaari ring panandalian kung sadyang mapaglaro lang ang panahon. Panahon lang ang makapagsasabi kung ano ang nararapat dahil panahon lang ang nakaalam ng lahat.
Ngunit sa katapusan lang din umuusbong ang lahat ng talinhagang nais ituro ng panahon. Mangyari nga't panahon ang nakakaalam ng lahat, panahon lang tiyak ang pinakamabisang guro. Sa pagtatapos lang naihihiwalay ang sarili sa karanasan, at wakas lang ang nagbibigay ng puwang pagmunihan ang lumipas.
Mas mainam nga kaya ang wakas? Mas mainam nga kaya ang paalam?
Marahil ay siyang tahasang napag-iigting ng pangungulila ang pinagsamahan ng dalawang nilalang. At sa katapusan, sa pamamaalam lang din nararanasan ang pangungulila.
Puro marahil nalang.
Panahon, guro ng mga guro, dinggin mo. Oras na bang matuto? Oras na bang mamaalam?
Sunday, March 7, 2010
Wednesday, March 3, 2010
Mga Natutunan ko sa araw na Ito
Ngayon ko lang napagtanto...
Na panahon ang pinakamabisang guro
Na posibleng mula bumbunan hanggang talampakan, pag-ibig lang ang bubuhay sa isang nilalang
Na hindi mahalaga ang mabuhay, ang mahalaga ay ang dahilan kung bakit nabubuhay
Na ang indayog ng tula ay parang indak ng pagsayaw
Nasa sukat at tugma ang hiwaga
Laging napapanahon, at hindi kumakaila ng damdamin
Na hindi lahat ng tama, totoo
Na ang pag-ibig ay parang pananim, hindi uusbong kung di man diligan
At hindi ninanakaw ang sa ibang bakuran
Na ang pumapatay sa bayani ay ang kanilang prinsipyo
Ang pumapatay sa martir ay ang kanilang pananalig
At ang pumapatay sa makata ay ang kanilang pag-ibig
Na duwag lang ang gumagamit ng analogo at haypotetikong pangungusap
Na ang tunay na matapang ay ang siyang sumusuong sa pagkakataong di dapat palampasin
Ng buong loob, di alintana ang pasakit
At ang siyang mautak ang agarang nakaalam kung kailan ang mga pagkakataong ito
Na ang mali ang siyang nagbibigay kahulugan sa kung ano ang tunay na tama
Kaya't mas mainam magkamali upang mas mapahalagahan ang tama
At nagwawakas ang lahat.
Na panahon ang pinakamabisang guro
Na posibleng mula bumbunan hanggang talampakan, pag-ibig lang ang bubuhay sa isang nilalang
Na hindi mahalaga ang mabuhay, ang mahalaga ay ang dahilan kung bakit nabubuhay
Na ang indayog ng tula ay parang indak ng pagsayaw
Nasa sukat at tugma ang hiwaga
Laging napapanahon, at hindi kumakaila ng damdamin
Na hindi lahat ng tama, totoo
Na ang pag-ibig ay parang pananim, hindi uusbong kung di man diligan
At hindi ninanakaw ang sa ibang bakuran
Na ang pumapatay sa bayani ay ang kanilang prinsipyo
Ang pumapatay sa martir ay ang kanilang pananalig
At ang pumapatay sa makata ay ang kanilang pag-ibig
Na duwag lang ang gumagamit ng analogo at haypotetikong pangungusap
Na ang tunay na matapang ay ang siyang sumusuong sa pagkakataong di dapat palampasin
Ng buong loob, di alintana ang pasakit
At ang siyang mautak ang agarang nakaalam kung kailan ang mga pagkakataong ito
Na ang mali ang siyang nagbibigay kahulugan sa kung ano ang tunay na tama
Kaya't mas mainam magkamali upang mas mapahalagahan ang tama
At nagwawakas ang lahat.
Sunday, February 28, 2010
Minsan nang Masarap Magtrabaho
Hanggang Sa Muli
the company
Kay raming inawit na galing sa dibdib
Sana'y napaligaya kayo kahit saglit
Awiting malungkot, awiting masaya
Dulot sa ati'y damdaming kakaiba
Habang umaawit ay naaalala pa
Ang nakalipas sa buhay, malilimot pa ba
Ngunit pansamantala'y hanggang dito na lang
Hanggang sa muli kayo'y aawitan
Hanggang dito na lamang at hanggang sa muli
Bibilangin namin ang mga sandali
Ang nais nami'y kayo'y makapiling
Sa simula hanggang wakas ng bawat awitin
Saan man magtungo sasamahan kayo
Ng alaala ng awiting ito
Parang kaibigan na maaasahan mo
Hanggang sa muli magkita tayo
Hanggang dito na lamang at hanggang sa muli
Hindi ito wakas ng masayang sandali
Simula pa lang ito ng ating awitan
Kantahang tatagal magpakailanman
Hanggang dito na lamang
At hanggang sa muli
the company
Kay raming inawit na galing sa dibdib
Sana'y napaligaya kayo kahit saglit
Awiting malungkot, awiting masaya
Dulot sa ati'y damdaming kakaiba
Habang umaawit ay naaalala pa
Ang nakalipas sa buhay, malilimot pa ba
Ngunit pansamantala'y hanggang dito na lang
Hanggang sa muli kayo'y aawitan
Hanggang dito na lamang at hanggang sa muli
Bibilangin namin ang mga sandali
Ang nais nami'y kayo'y makapiling
Sa simula hanggang wakas ng bawat awitin
Saan man magtungo sasamahan kayo
Ng alaala ng awiting ito
Parang kaibigan na maaasahan mo
Hanggang sa muli magkita tayo
Hanggang dito na lamang at hanggang sa muli
Hindi ito wakas ng masayang sandali
Simula pa lang ito ng ating awitan
Kantahang tatagal magpakailanman
Hanggang dito na lamang
At hanggang sa muli
Sunday, February 21, 2010
Mi querido,
Como estas? Iniisip ko palang ang iyong tugon ay napapangiti na ako sa pag-iisip sa iyo. Ikaw na nagbibigay sigla sa bawat sandali sa pamamagitan ng pagpapatamis sa aking mapapaklang pang-araw-araw na gawain. Hindi nawa magmaliw ang siglang bumubuhay sa ating dalawa na nanunukal sa bawat nating puso.
Como estas mi amor? Inaalagaan mo ba ang iyong sarili? Pinalalawak mo pa ba ang iyong karunungan? Ang dunong, mi querido, ang nagpapalaya sa kaluluwa, ang nagpapalalim sa isip, at ang nagpapatatag ng damdamin-- huwag mo itong pabayaan. At sa inaraw-araw na nilikha ng Panginoon, pinagdarasal kong huwag kang maging bilanggo ng kapayakan ng makamundong pamumuhay. Wala ng nadudulot na makabuluhan ang pagsabay sa agos ng panahon nang di ginagawaran ng lantarang pag-iisip. Huwag mong hayaang lamunin ng mundo ang iyong pagkatao, at iluwa ito sa anyong wala ng makakaaninag. Huwag mong pabayaan, alang-alang sa iyo at sa akin, ang iyong pananampalataya at ang iyong mga adhikain.
Mi corazón es cautivado por la idea de que. Hindi ko ito maipagkakaila, mi amor. Kaya't hinihiling ko lang sa bawat sandali na lagi kang manatiling masaya. Ligaya ko ang makita kang maligaya kahit hindi man ako ang sanhi. Ligaya ko ang makita kang nagmamahal kahit hindi man ako ang pinatutungkulan. Ligaya kita, ligayang siya ring nagdudulot ng lumbay, mi amor. At lumbay na siyang nagtatanikala sa pusong nagpupumiglas man ay di makawala. At tanikalang hindi man mapugot ay magninisnis din naman sa paglaon ng panahon, lalo na sa panahong hindi na madidiligan ng pagsilay ang ating pagkabuklod.
At ang tanikalang ito ang nais ko nang malagot. Sa mga pagkakataong nais ko nang batakin ang lubid na siya ko ring tinawid, hindi magawang kalasin ng nangunguyam kong mga daliri ang napakaraming buhol na dinulot ng aking pagiging suwail. Te amo. Amo la idea de que. Gawa rito ang tanikalang nagbubuklod hindi sa atin, kundi sayo sa akin. Soy tu prisionero a pesar de no eres mios.
Te amo, el veneno de mi espiritu, la bala en mi corazon.
Amor
Como estas? Iniisip ko palang ang iyong tugon ay napapangiti na ako sa pag-iisip sa iyo. Ikaw na nagbibigay sigla sa bawat sandali sa pamamagitan ng pagpapatamis sa aking mapapaklang pang-araw-araw na gawain. Hindi nawa magmaliw ang siglang bumubuhay sa ating dalawa na nanunukal sa bawat nating puso.
Como estas mi amor? Inaalagaan mo ba ang iyong sarili? Pinalalawak mo pa ba ang iyong karunungan? Ang dunong, mi querido, ang nagpapalaya sa kaluluwa, ang nagpapalalim sa isip, at ang nagpapatatag ng damdamin-- huwag mo itong pabayaan. At sa inaraw-araw na nilikha ng Panginoon, pinagdarasal kong huwag kang maging bilanggo ng kapayakan ng makamundong pamumuhay. Wala ng nadudulot na makabuluhan ang pagsabay sa agos ng panahon nang di ginagawaran ng lantarang pag-iisip. Huwag mong hayaang lamunin ng mundo ang iyong pagkatao, at iluwa ito sa anyong wala ng makakaaninag. Huwag mong pabayaan, alang-alang sa iyo at sa akin, ang iyong pananampalataya at ang iyong mga adhikain.
Mi corazón es cautivado por la idea de que. Hindi ko ito maipagkakaila, mi amor. Kaya't hinihiling ko lang sa bawat sandali na lagi kang manatiling masaya. Ligaya ko ang makita kang maligaya kahit hindi man ako ang sanhi. Ligaya ko ang makita kang nagmamahal kahit hindi man ako ang pinatutungkulan. Ligaya kita, ligayang siya ring nagdudulot ng lumbay, mi amor. At lumbay na siyang nagtatanikala sa pusong nagpupumiglas man ay di makawala. At tanikalang hindi man mapugot ay magninisnis din naman sa paglaon ng panahon, lalo na sa panahong hindi na madidiligan ng pagsilay ang ating pagkabuklod.
At ang tanikalang ito ang nais ko nang malagot. Sa mga pagkakataong nais ko nang batakin ang lubid na siya ko ring tinawid, hindi magawang kalasin ng nangunguyam kong mga daliri ang napakaraming buhol na dinulot ng aking pagiging suwail. Te amo. Amo la idea de que. Gawa rito ang tanikalang nagbubuklod hindi sa atin, kundi sayo sa akin. Soy tu prisionero a pesar de no eres mios.
Te amo, el veneno de mi espiritu, la bala en mi corazon.
Amor
Saturday, February 6, 2010
Early Valentine's
the mystery of love is greater than the mystery of death. - oscar wilde
love vs lust:
love is when you admire an object w/o wanting to possess it, lust is when you want to possess an object w/o actually admiring it.
do listen to 'Harana ng Puso' dwbr 104.3 tomorrow night (Sunday) 8pm and hear me sing.
Happy Valentine's!
love vs lust:
love is when you admire an object w/o wanting to possess it, lust is when you want to possess an object w/o actually admiring it.
do listen to 'Harana ng Puso' dwbr 104.3 tomorrow night (Sunday) 8pm and hear me sing.
Happy Valentine's!
Sunday, January 24, 2010
the possibility of disinterest
really, it is impossible (at least for me). this business with the possibility of being disinterested. well dickie had an issue with it. i, myself, cannot fathom the probability of being disinterested. i have tried several times for mere aesthetic purposes but to no avail.
to be enganged in a subject aesthetically (especially that which requires disinterest) is frustrating. maybe it is a fault in personality on my part. but still if you are to engage in pure aesthetic experience, if that is even possible, then it means that you have to have a distant attachment to the subject. and i have a theory that a certain human faculty will not allow disinterest. and maybe it is the human affectivity.
for instance, if i were to engage in a purely aesthetic relationship with a person, it will never be possible for an aesthetic relationship, or any form of relationship in that matter, to occur if i were disinterested. relationships are offsprings of attachement and attachment always requires emotional investment. with disinterest, there will never be attachment.
so it is really more of an ideal to be disinterest. maybe it has something to do with one's personality. or maybe the only effect of the personality is to delay the occurance of attachment.
pucha talo nanaman ata ako sa laro. BS.
to be enganged in a subject aesthetically (especially that which requires disinterest) is frustrating. maybe it is a fault in personality on my part. but still if you are to engage in pure aesthetic experience, if that is even possible, then it means that you have to have a distant attachment to the subject. and i have a theory that a certain human faculty will not allow disinterest. and maybe it is the human affectivity.
for instance, if i were to engage in a purely aesthetic relationship with a person, it will never be possible for an aesthetic relationship, or any form of relationship in that matter, to occur if i were disinterested. relationships are offsprings of attachement and attachment always requires emotional investment. with disinterest, there will never be attachment.
so it is really more of an ideal to be disinterest. maybe it has something to do with one's personality. or maybe the only effect of the personality is to delay the occurance of attachment.
pucha talo nanaman ata ako sa laro. BS.
Subscribe to:
Posts (Atom)